دشواری‌های حکومت طالبان
علی امیری
هفته نامه نویدنو: مهم نیست که طالبان کشور را تصرف کردند یا کسانی دیگری کشور را به تصرف آنان دراوردند، مهم این است که آنان ظرفیت اداره کشور را ندارند. در نه ماه گذشته جز نفرت و نومیدی و خشونت هیچ پیامی از سوی طالبان نه به مردم افغانستان و نه به جامعه جهانی مخابره نشد. در خلال این مدت طالبان موفق نشد که حد اقلی از اعتماد مردم افغانستان، منطقه و جهان را به دست آورد. تشدد و خشونت و ستیز با معارف و تحصیل رو به رشد بود، سرکوب و انحصار به پالیسی رسمی بدل شد، شکاف‌های سمتی و قومی طالبان را از درون فشار می‌دهد، عمر دولت سرپرست شان به گونه مبهم طولانی شده و هیچ‌گونه ابتکار سیاسی برای شروع یک روند عادی دیده نمی‌شود، اعتماد به نفس شان به شدت رو به نزول است، هراس فزاینده از اقشار مختلف مردم، نفرات آنان را دچار واکنش‌های عصبی و شرارت‌بار کرده است، مشکلات لوژیستیکی شان روز به روز بیشتر می‌شود و به دلیل فقدان ظرفیت حفظ و مراقبت جنک‌افزارهای به جا مانده از امریکا در حال فرسودن است و نیروهای میانی طالبان به سرعت در حال فرورفتن به کام فساد و عیاشی می‌باشند.
همین اکنون در لشکرکشی به بلخاب نیز طالبان دچار تزلزل و تردید است و دست‌کم شاخه‌های در درون طالبان کم و بیش به این دشواری‌ها التفات دارند.
شاید فقر و گرسنگی ۹۵ درصدی مردم خم به ابروی طالبان نیاورد، شاید بحران مشروعیت و انزوای بین المللی برای یک جریان جهادی- تروریستی مسیله مهم نباشد، اما بحران اعتماد و فساد و جنگ قدرت جناح‌های داخلی چیزی نیست که با سکوت و کتمان بتوان بر آن فایق آمد. آیا طالبان ماندنی است؟